پیوندها و گسست های اقناع و روابط عمومی
حسین کرمانی
فصل سوم کتاب نظریه های روابط عمومی نوشته جرالد میلر است. میلر در این فصل می خواهد پیوندهای عمیق بین روابط عمومی و اقناع را نشان دهد. وی در ابتدا به تعریف اقناع و روابط عمومی و بحث های مرتبط با مقوله اخلاق در این دو حوزه می پردازد. به نظر میلر ارتباط – و در این مورد اقناع- منبع نمادین اولیه انسان برای اعمال نظارت بر محیط است. میلر کنترل را در معنایی وسیع تر از آنچه در بین عموم رایج است تعریف می کند. او کنترل را تلاش برای تحت کنترل درآوردن محیط جهت زندگی بهتر می داند و می افزاید که کنترل در این معنا مقوله ای خارج از اخلاق است.
میلر، روابط عمومی را یک برچسب توصیفی برای فراگرد کوشش در اعمال کنترل نمادین بر تمایلات ارزشیابانه و رفتارهای متعاقب گروه ها یا مشتریان ذیربط می داند. میلر در این مورد نیز معتقد است استدلالی که روابط عمومی را بدلیل تلاش برای رسیدن به هدف های ویژه از نظر اخلاقی مشکوک می داند، از نظر منطق و عقل سلیم قابل پذیرش نیست؛ زیرا منطق و عقل سلیم به ما می گویند: هرگاه کنترل محیط به نگرش ها و رفتارهای دیگران مربوط باشد، کوشش برای کنترل این نگرشها و رفتارها اجتناب ناپذیر خواهد بود.
میلر در ادامه تعریفی از اقناع بصورت زیر ارائه میکند:
اصطلاح اقناع اشاره به وضعیت هایی می کند که در آن وضعیت ها تلاش به عمل می آید از راه داد و ستدهای نمادین( نمادها) تغییری در ( نگرشها یا) رفتار صورت گیرد. این داد و ستدها گاهی و نه همیشه، با اجبار( اجبار غیر مستقیم) همراه هستند و عقل و اخساسات فرد یا افرادی را که در نظر است قانع شوند به خود می خوانند.
وی سپس به معرفی دلالت های موجود در این تعریف می پردازد. این دلالت ها عبارتند از: